Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΑΞΗ

Σωρός  οι λέξεις που τις παράφρασε ο χρόνος
Σ’ επικείμενα που δεν τρύγησε η σιωπή   
Άσε τους σπόρους τους ν’ ανθήσουν νέους δρόμους
 
Παραμέρισε στάσου κοίτα και μάθε το φως
Ξανά ξανά ξανά  στο άσβεστο σκότος
-Ωσαννά στο θάμπος του μέτρου άμετρου
Που μέτρο δε χωρεί
 
Έστω ως μία έσχατη πράξη αυτογνωσίας
Παρακαταθήκη στις επερχόμενες  γενιές
Που ξέχασες αγναντεύοντας το μεγαλείο του ψεύτικου
Κόσμου σου που εσύ και μόνο εσύ διέπραξες
Ωσάν πλάστης βιομηχανικών αντιγράφων
Σε αθώων ψυχών το μέρισμα  που δεν πρόλαβαν
Ν’ ασπαστούν την προπαίδεια του χρόνου
 
Δες πως καθρεφτίζεται το εφήμερο
Σε θολά βλέμματα φορώντας κτερίσματα
Απόδημων στιγμών που κι εσένα εμπεριέχουν

1 σχόλιο:

Βασιλική Γεωργακοπούλου είπε...

...."Απόδημων στιγμών που κι εσένα εμπεριέχουν" Αυτό δεν μπορώ να αναγνωρίσω τι μνήμες μου ξυπνά... Ίσως γιατί εμπεριέχει πανανθρώπινες αλήθειες. Στον κάθε στίχο συναντάμε μια εκδοχή του εαυτού μας...Μα εδώ θέλει χρόνο..και ώρα πολλή. Γιατί τα νοήματα πολλά και οι αλήθειες σου κομμάτια από τις ζωές μας...!!!